Instagram | Tırtılın Düşü

Bir kıyıda duruyorsun İlk kez manzara böyle belirmiş gözünün önünde Su sandığın denizmiş, ilk kez sanki görüyorsun Körmüşsün öncesinde, körmüşsün Bir kendini bilirmişsin Büyük boy seçimlerin, senin olduğunu sandığın seçimlerin varmış Sanıyormuşsun ki sen seçtin partnerlerini Sen seçtin okuduğun okulu Sen seçtin hangi yemeği daha çok sevdiğini Kiminle arkadaş olduğunu hep sen seçtin… Bir kıyıda duruyorsun Ve ne çok yanıldığını okuyorsun kendinde. Ben dediğin şeylerin varmış. Oysa misal, yüzündeki iz bile sana ait değilmiş, Bir atanda daha varmış soyunda… Hatta birkaçında. O kıyıda o anda, Sen seni sadece senden ibaret sanıyorken… Bir parçanla tanıştın ya henüz, Tam bir yeniyetmesin yaşın 70 bile olsa da. Sonra ayıyorsun yavaş yavaş Her aymaya başlayan gibi çok büyük cümleler yakışıyor diline Bir de küçümseyen bir dudak hareketi diğerlerine Ya bilgelik maskesini takınan bir sessizlik Ya da işte benim kıyımın manzarası hepimize yeterler… İlk aymalar, biraz şişirilmiş İlk aymalar, takım tutar gibi… İlk aymalardan ne kadar hızlı sıyrılırsa insan, o denli hafif… Sonra minik minik başka uyanışlar da geliyor Gittikçe daha az şey bildiğini anlıyorsun Gittikçe her zaman daha az şey bileceğini Ne kadar kalabalık olduğunu anlıyorsun mesela İçindeki hiçbir sesin sana ait olmadığını İçindeki seslerin hiçbir zaman susmadığını Sen uyurken dahil… Bir kıyıda duruyorsun, Hiçbir şey istemem diyorsun İhtiyacım olan her şey içimde Kendime gölge etmeyeyim yeter Kendi gölgemi anlayayım yeter Benim ışığım ve gölgemin konusu, Bu kıyıda bana yeter… #tirtilindusu

~Sizde açtıkları yaradan bihaberdiler. Onların da kendi yaraları, sırları ve bohçaları vardı.~ * “Otomatik beyniniz için ‘diğer’ kişi yoktur. Beyninizin çözülmemiş meselelerini çözebileceği, indirebileceği, aktarabileceği yegane yer kontrol edebildiği ‘bedeninizdir.’ Elbette ‘affetmek’ kişisel bir süreçtir. Kimileri anında affeder, kimileri zamana ihtiyaç duyarlar. Affettiğiniz kişinin sizin onu affettiğinizi bilmesine bile ihtiyaç yoktur. Beyniniz, ‘affetmenizin’ meyvesini, huzurunu yine bedeninize aktarır, indirir ve kazanan yine siz olursunuz. Affedin. Çünkü onlar ne yaptıklarını bilmiyorlardı. Sizde açtıkları yaradan bihaberdirler. Onların da kendi yaraları, sırları ve bohçaları vardır.” * ~Sizde açtıkları yaradan bihaberdiler. Onların da kendi yaraları, sırları ve bohçaları vardı.~ #drgilbertrenaud #mor #pinargogulan

Uzun zamandır okuduğum bir hikayeden böylesine etkilenmemiştim. Böylesine bir röntgenine denk gelmemiştim bilgi, seminer, öğretmen, guru, nişan, ödül, biliyorum, ben biliyorum, o en iyisi, ben var yaa…, oysa çok da mütevaziyim hallerimizin. Böylesine güzel bir tanımı olamamıştı, elindekini bırakmadan, teslimiyete geçemeden bilmek isteyen hallerimizin. Şifayı reddeden yanımız, böylesine önüme serilmemişti. Bilen ve diğerlerine bildiğini illa ki pazarlamak ve kurtarmak isteyen yanımız, böylesine gülümsetmemişti. * Bir adam ‘bilmek istediği’ için bisikletine atlayıp ormana doğru yola çıkmış. Yol işareti yokmuş ama bir kaşif sevinci ve güveniyle ilerlemekteymiş. Derken bir ırmak çıkmış karşısına, şimdi yola devam etmek için neyi var neyi yoksa bırakıp ırmağa girmeliymiş. Ve artık ayağının altındaki güçlü toprak zemin kaygan bir taş üstünde yürümeye evrilecekmiş. Teslimiyetmiş artık tek seçeceği. Ayaklarına, kendine değil, kendinden yüce bir güce güvenmekmiş yolun devamı. Ve sahip olduğu her şeyi kıyıda bırakmak. Tabii ki, duraksamış ve geri çekilmiş. Geldiği yolu gerisingeri dönmüş… Bir şey yanlış oldu, demiş… Bir şey yanlış oldu… Yetmez gibi, artık şunu anlamış… İşe yarar çok az şey biliyormuş aslında. Ve artık başkalarına o bildiğini bile nasıl iletebilirmiş ki! Çok geçmeden, yaşlı bir öğretmen çıkmış yoluna. Sormuş öğretmene, insanlar sana gelip daha iyi ayrılıyorlar yanından ama sen sordukları sorular hakkında aslında çok az bilgi biliyorsun. Nedir bu işin sırrı?, diye. “Sorumlusu bilgi değildir” demiş öğretmen. “İnsan yolunun orta yerinde durur, ilerlemeye devam etmek istemezse. Yüreklilik ve özgürlük gereken yerde, doğru olanın kendisine hiçbir seçenek bırakmadığı yerde, güvenlik peşindedir o çünkü. Böylece döner durur kendi çevresinde.” “Oysa bir öğretmen, bahanelere de görünüşe de direnir ve iç merkezini arar. Orada yoğunlaşmış bekler. Yelkenini rüzgara açmış biri gibi. Etkisini gösterecek bir sözcüğün kendisine ulaşmasını bekler öylece. Diğeri gelip onu kendi olması gereken yerde bulduğundaysa, yanıt her ikisi içindir. Her ikisi de dinleyicidir.” Ve der ki “İç merkez kolayca hissedilir.” * Şükran olasın Bert Hellinger…

Kendini sevmek aslında en zoru, diye düşünüyorum bu sabah bir konuşmanın ardından… Kendini sevmeden diğerlerini sevmen her ne kadar mümkün olmasa da. Seni severlerse belki sen de kendini seversin, barışırsın içindeki parçalarla diye Kendi bahçeni bırakıp onların otlarıyla, susuz bitkileriyle uğraşsan da… Hediyelere boğsan da onları… Kendi bahçende yağmacılar gezerken. Nitekim o çok sevdiğimiz tırtıl bile, Bir bitkiyi belki orada tüm yapraklarını delik deşip ederek yemekte. Kendi içindeki yaralı hayvan parçalarına dokunabilmek, Yaklaşabilmek onlara. Belki orada naturası dönüşmek olan bir tırtıl, En sevdiğin yanını yemekte… Belki bir bok böceği, Mısır’ın ona verdiği tüm kadim anlama rağmen Kirletmekte içinin bir yerini. Belki bir akrep, Kendi kendini zehirlemekte. Orada, içinde, bahçende… Bir kurt ulumakta, acısıyla… Tüm hırçınlığına, tüm vahşiliğine, tüm keskin kılıçlarına rağmen, Uzatabilmek elini… Biliyorsun ki, her an elini kesebilir o kılıcın zehri Yine de buradayım diyebilmek En yanında durulmaz olana Buradayım, yanındayım, görüyorum seni Sen de bensin, Biliyorum diyebilmek. Üstelik o yaralı hayvan parçasında Belki sadece narkoz ve alkol anlarında gizlenen İçinden böğüren birçok küfür ve nefret de gizli Dili de yılan gibi o parçanın… Sen iyileştirirken, dururken yanında sana saldırısını engelleyememek En tamam dediğin anda bile, Bir yerde her an saldırısının gelebileceğini bilmek Kolay mı? Değil sanki. Ama sanki tüm yolumuz da bu…

“Yaşadığın günün içinde mucize anlar saklıdır” diyordu Paulo Coelho. Çoğu insan fark etmez, de diyordu sanki. Fark etmek için yaşama çocuk gözlerinin saflığı ve merakıyla bakmalı, diye ekliyordu. * Birkaç gün önce, sabah sekizden on ikiye dışarıda birçok iş halletmiş ama hala bir lokma bir şey yiyememişken, durmaksızın bir yağmur yağarken, arabaların üzerine çalıştığı beyaz pantolonum ve ıslanmaması için çaba harcadığım bez ayakkabılarla hedefe konsantre bir şekilde arkadaşımla bir mekana doğru ilerlerken... Bu ağacı gördüm. Kaldım bir, “NASIIIIL YANİ?” dedim. Dokundum, her yanını elledim, acaba bir şey mi giydirmişler bu ağaca, dedim. Ne bileyim, bir ormanda görsem elbette şaşırmam ama İstanbul’da öylece sokağın ortasında. Çok tuhaf geldi, enteresandı işte. Oysa, ağaç olan her yerde ağaç işte. Ağaç olanın ağaç olmak dışında gayesi yok. Ben durunca tabii insanların da ilgisini çekti. Açız da aslında. “Yürü hadi” dedi iç ses, “şimdi ağaçla konuşmanın fotoğraf çekmenin sırası değil. Dönüşte de bu yoldan geçeceksin. O zaman bakarsın.” “Erteleme” dedi diğer iç ses. “Şu an diye böyle güzel.” Birkaç kare çektim, ertelemedim. Bir saat sonra yeniden oradan geçtik. Baksana, dedi Elif, ağaçlar kurumuş ve değişmiş. İnanamadım, ağaç o bir saatte duran yağmurla, her zaman görmeye aşina olduğumuz o tonuna geçmiş. “O saniye esasmış” işte. O an diye böyle mucizevi bir şey göstermiş. Ertelesem asker giysilerine ilham veren ağacı size gösteremeyecekmişim. Uslu bir şirin olursanız 😂 Yağmurlu bir günde, çocuk gözlerinin saflığıyla komando ağaçla tanışmak isterseniz diye sokağın adını da bırakıyorum size 🌳🍀 Ertelenmeyen, o saniye esasıyla bilinen anların mucizelerine 🕊 Bakalım bugün sizler hangilerini yakalayacaksınız? 🕊 (Fenerbahçe/Venividi göz merkezinden indiğin sokak)

Simya derslerinin başlangıcında hocamdan duyduğum bir hikayeyi bugüne bırakıyorum. 🔥 Bir gün bir fincan onu hayranlıkla izleyen sahibine dile gelmiş. Demiş ki, “beni hayranlıkla izlediğinin farkındayım ama ben hep böyle değildim aslında.” Sonra hikayesini anlatmaya başlamış fincan… “Ben bir çamurdum,” demiş. “Derken bir sanatçı geldi. Beni elleriyle yoğurdu, ezdi. O kadar zorlandım ki; “Yeter artık” dedim. “Daha değil” dedi. Sonra bir tahtanın üstüne aldı beni, döndürdü, döndürdü… “Kurtar beni! Daha fazla dönmek istemiyorum!” dedim. “Henüz değil!” dedi. “Derken beni aldı bir de fırına koydu. Yanarak öleceğimi sandım, usta beni kurtar!” diye bağırdım. Pencereden yüzünü görebiliyordum. Oysa hala gülümsüyor ve “Daha değil” diyordu. Fırını açtı, yakıcı sıcağından kurtardı beni. Bu sefer de beni masanın üstüne koydu ve boyayla fırça getirdi. Şimdi de gıdıklanmaya başlamıştım. “Lütfen usta! Gıdıklanıyorum, yapma!” dedim. Aynı yanıtı verdi “Henüz değil” Sonra beni nazikçe tutup yeniden fırına koydu. Korkudan ölecektim. “Hayır, lütfen, bir kez daha olmaz!” dedim. Oysa sıcaklığı iki katına çıkardı! Gerçekten ölecektim. Tam son nefesimi vermek üzere olduğumu düşünürken, fırını bir açtı ve serin bir nefes alabildim. Ustanın nazik eli, bana ulaştı. Beni yüksekçe bir rafa koydu gözlerinde yaşla. Ve şöyle dedi usta: “Bir aynayla kendini görmek ister misin?” “Evet” dedim ona, bir ayna getirdi ve gördüğüme inanamadım. “Bu ben değilim!” dedim. “Ben sadece bir çamur parçasıydım” Ve sonra teşekkür ettim ustama. “Beni affet,” dedim. “Beni benden çok sevdiğini, benden bir sanat eseri yaratabileceğini düşünemedim. Benim sıkıntı ve acı dediğim şeyleri bana verdiğin için teşekkür ederim. Teşekkür ederim.” *** Hikayeyi astrolojiye uyarladı sevgili Oğuzhan Ceyhan hoca. Satürn ustadır, Plüton fırındır, Chiron ise tüm ızdıraplarındır dedi. Gökyüzünde hepsinin açısını bir bir deneyimliyoruz. Bakalım 2021’de aynada ne göreceğiz? Şimdi okuduysan, 2021’de hatırlatırım sana yanıtını… (Fotoğraf, çamur çırağı çırak çamuru eğitirken… canım Gülşah’ın atölyesinde 🔥) @chlorisceramic

Tüm duyguları yaşamak için kendimize izin vermemiz neden bu kadar zor? Geçtiğimiz günlerde, gerçek anlamda tükenmiş ve huysuz hissettiğim, en favori tabirimle “dünyayı üstüme kapatıp herkes buraları terk edip uzaya gitmiş sanki gibi” bir anda, yatakta öylece bir an ağlarken duygu içimi terk ettiğinde kalktım ve şeftali yedim. Güzel bir müzik açtım. O 10 dakika önceki halden bağımsızdı yeni hal. Dünyadaydım, sevdiklerim vardı, ailem vardı, yeni bir coşkum vardı. Şükran içindeydim. 1 saat sonrası ise bundan da bağımsızdı. Telefonu elime aldığımda, bir mail vardı ekranda, tam ben dünyada tek başıma kaldım hissinin içindeyken gelmiş. Şöyle başlıyordu: “Keşke sizin gibi olabilsem, öyle mutsuz, yalnız ve çıkışsız hissediyorum ki!” Bir süre ekran bana ben ekrana bakıp öyle kaldım. Ben nasılım acaba, dedim kendime... Acaba maili gönderen kişi, o hali görse, bunu yine diler miydi diye düşündüm. Şimdi mesela, annem bu yazıyı okursa, “Ah kızım sen böyleysen biz ne yapalım” der mi yine diye düşündüm. Tüm duygular insanlar için. Duyguyla deneyimi alıyoruz. Dünyada tek başıma kaldım hissi, illa travmadan, çok büyük olaylardan sonra gelmek zorunda değil. -Yani bu hisse neden olan olayı şimdi düşününce komik de mesela.- Daha da uçuk kaçığı, bu his bana ait olmak zorunda da değil! Alt komşuyla bile rezone olmuş olabilirim. Ama birilerine, ben de dahil, sırf eğitim alıyor, veriyor, güzel cümleler kuruyor, iyi, vs vs sıfatlarını yakıştırıyoruz diye onların hayatının sadece pembeden ve şekerden baldan oluştuğunu düşünmek... sanki gerçeği reddetmek. İnsan olduğumuz, insan bedeninde duyguları deneyimleyen bir varlık olduğumuz gerçeğini. Ne zaman canınız yansa, ata yadigarı bir söz kulağınıza gelmiştir. O sözle bitirmek istiyorum: her şey insan için, her duygu insan için. Ve insansın, insanım. Ve ek olarak, okuduğumuz deneyimlediğimiz şeyler, insan duygularından kaçınalım diye değil. Öyle algılarsak, dünyayı da ikiye böleriz içimizde, spiritüel olan ve olmayan diye. Bölelim diye, değil. D e ğ i l .

Aşkın burç aslana, ay aslan, merkür aslan bir yeni aya giderken… Kalp kabımız, kendi şarkısını bir aslan gibi cesurca söyler ama nihayetinde balsamik fazda en karanlık gecesini yaşarken… Birkaç paylaşıma baktım ve duyguların taştığını okudum. Aslanlardan az ama öz çok iyi anlaştığım insanlar çıksa da, ve her sene aslan yeniayları haritamın -kıstırılmış- kriz evinde başlangıçlara vesile olsa da. Hayranlık duyarım aslan burçlarına, aşklarına ve dostluklarına. Sevme şekillerine, cesaretlerine, hayatı, aşkı bir şenlik gibi yaşama hallerine. Ben de duygularınızın sıkışmış olduğunu tahmin ettiğim bu gecede, en sevdiğim kitaplardan birinden hak edilmiş bir aşka dair paylaşımı bırakıyorum geceye… Yeni ay aslanda da olsa, hikaye albatroslarda. Çünkü, aynı onlar gibi, kanatlarını küçülten bir aslanı henüz görmedim. *** Kadın albatrosun anlatıcı gözü ise, bu kısacık zamanda bana sevmekle ilgili bir gizi diyecekti. Kadın albatros bana erkeğini anlattı Onu seçmek için epey zaman harcamıştı … Bu yüzden altı ay sınar kadın albatros erkeğini Altı ay sonra edilir kuş dilinde bağlılık yemini Yine de düşünerek ve kederlenerek geçirir Kadın albatros gününü ve gecesini; Kolay değildir bir kuşun muhtaç olduğunu sevmesi Kuş kadar hür olanın kalbini esaretine vermesi Ama yine de onu besleyebilecek bir erkeğe, gittiğinde dönecek bir kuşa vermelidir kuş gönlünü Hak etmelidir erkek, bu özgürlük bozumunu. *** Albatrosların hikayesi hüzünlü bitiyordu: “Kuş kalplerini yalanla küçültmemek için en iyi yol buydu İkisi de bunu öbür gözlerinde biliyordu. Çünkü Albatroslar geniş kanatlarını daraltmayı beceremiyordu. Hep bir kuş ölümüyle biter Kalp ve kanat eksiltmelerin sonu.” Hep bir kuş ölümüyle biter kanatlarını küçültenlerin hikayesi. İşte aslanları sevme nedenim. Aşkla, neşeyle genişleyelim yeni ayda. Çünkü çok yakışır 🦁 🌞

Bugün bir şişe suya bakarken, şöyle diyoruz… Kimi sadece bu şişeyi ve bardağı görür hayatta, kimi ötesini. Ben suya baktığımda, kaynağını düşünüyordum, tüm bu suların bir yerde bir olduğunu… Hatta tüm seviyeleri kapsadığını ve Yaradan’dan bize gelen bilgiler olduğunu… Bu bilgileri alabilmek için belki de su içerek yaşadığımızı… Arkadaşım, alışkanlıklarımızı kırmamızı görüyordu o suya bakarken. Hiç şans vermediği bir su markasının aslında ne denli yumuşak ve güzel içimli olduğunu, aslında kendimizi her konuda nasıl sınırladığımızı… Sonsuz olasılıklara sahip olmayı su üzerinden bana hatırlatıyordu. Bir başkası baksa, suyun fiyatını görecekti belki. Bir başkası bakıp onu içmek zorunda olduğu bir şey gibi algılayacak, bütün gün bir bardak içsem yeter diyecekti belki. Bir diğeri, ona bakıp ilaç saatini hatırlayacaktı belki. … Hırsızın gözü nereye giderse gitsin cüzdanda mıydı o sözün adı… Tam bunları yazarken, bir tweet düşüyor önüme mesela. Bir girişimci (!), yanan ormanın otel vaadini görmüş. Enteresan bir şekilde yanan ormana lüks bir tesis yapılmış, her zamanki gibi. Rahatsız olan, tweeti atan kişi, değişen değerlerimizi görüyordu bakarken. Başka bir girişimci(!), bu alanı nasıl kaçırdım diyordu, kaçan bir fırsatı görüyordu belki. … Herkes kalbinin ekmeğini yer diye bir yerleşik söz var ya, o işte çok anlam kazanıyor böyle zamanlarda. Hepimiz, hangi alanda durmayı seçiyorsak, oradan izliyoruz olanı biteni. Ben ışık ve gölgeyi kovalıyorum, mucizeleri, bir diğeri başka güzellikleri… Karamsar, karanlığı görüyor, büyütüyor. İyimser sadece ışığı görüyor, büyütüyor belki… Gözü cüzdanda olan, her adamda-her kadında, dolar işaretlerini yakalıyor. Ama bir yerde, bizim küçük akıllarımızdan fazlasını fısıldıyor hayat bize. Vaadi yakalayıp otel yapanın bir çocuğu solunum yetmezliği yaşıyor belki. Dolar işaretini yakalayan, onun satın alamayacağı bir başka şeyle sınanıyor belki. Bağlantıları o küçük dünyamızda sezemiyoruz. Gördüğümüzün ötesi olduğunu bildiriyor sonra hayat bize. Yine kalbimizin kabul edebildiğince…

“- Kafa dediğin eskir, ihtiyarlar, ölür bile insan ölmeden, dedi. Sonra kalbini gösterdi. - Eskimeyen, eksilmeyen şey buradadır. Bu yürek, bizim yüreğimiz, bir tahtası eksiklerin yüreğidir, dedi.” En sevdiğim Sait Faik hikayesi, İki Kişiye Bir Hikaye... @chlorisceramic in kumrulu tabağına bakarken, bir martıyla balıkçının öyküsünü anmak 🕊 Sanat, sanatın her türü insana en iyi gelendir diyebilmek 💙 Şükranla 🙏🏻

Bugün, minik, minicik bir şey yakaladım. Çok da güzel geldi. Kendimi bir konuda duyduğum anlamsız (!) korku nedeniyle (- Neden bundan korkuyorsun, saçma... diye önce yargılayıp sonra savunurken - Korkuların çok azı anlamlı sonuçta, korkabilirim, kime ne yani ne olmuş...) zihnimde çekiştirirken ve bunu fark edip o yargıcın susmasını ve şefkatli bir sese ya da sadece bekleyişe ulaşmayı tırnaklarımı diğer elime geçirmiş beklerken, biriyle gözgöze geldim. Sanıyorum ki 65-70 yaşlarında bir adamdı. Gözgöze geldiğimizde, korkumu çok belli ettiğimi ve şaşırdığını düşündüm. Maskelerimizden mimiklerimiz okunmuyordu ☺️ Sonra o gözlerde bende de tanıdık olan bir duygu yakaladım. Ve bedenine kaydı gözlerim istemsizce. Ellerini korkuyla kenetlemiş gibiydi, hatta hafif bir titreme vardı. Yeniden omuzlarına baktığımda, en az benim kadar korku ve tedirginlik içinde olduğunu tüm alanımda hissettim. O an, zihnimdeki yargıç da avukat da sustu. Gözlerimi kapatıp onun için dua ederken ve gününün, hayatının güzel geçmesini içimden geçirirken buldum kendimi. Kendiliğinden, bir kas hareketi gibi... Korkumdan, yargıç da avukat da değil, aynı duyguyu yaşayan hiç tanımadığım bir adam çıkardı beni. İnsan olduğumuzu hatırlattı. Kendi küçük dünyalarımızdan böyle çıkıyoruz işte diye düşündüm, oradan çıkabilmeyi bir kas haline getirip acısız, korkusuz forma sokacak bakış açısına gelene ve herkesin iyiliğini, güzelliğini duamıza ekleyene dek. Bu gece şükran listeme, ismini bilmediğim o beyefendiyi ekleyeceğim. 🎩 Sizin de şükran listeniz böyle güzel detaylarla ilerliyordur dilerim ☺️🌺🙏🏻

Günaydın 🌬 Otostopçunun Galaksi Rehberi’ne benzer bir rehberimiz olsaydı da, hayatın kalbimize, zihnimize zor gelen anlarında açıp madde madde ne yapacağımızı okusaydık her şey ne kolay olurdu diye düşündüm gece. Zor bir günün bu kareyi fotoğrafladığım yürüyüşünden sonrasıydı. * Hikayemde bir soru sordum dün; hayatın size zor geldiği zamanlarda ilkyardım çantanız nedir diye, madem böyle bir aracımız yok elbirliği ile yaratabildiğimizi yaratalım uzaylı gibi hissetmeyelim bazı günlerde diyerek ☺️ Sonra üzerine Elif’le 10 dakika gözlerimizi kapatıp kendi ilkyardım çantalarımızda olanları yazdık. Ardından da, 5 dakika olmasını umduğumuz bir kayda geçtik. Biliyorsunuz değil mi, bir Spotify kanalım var☺️ İşte oradaki 25. kaydı birlikte çekip listelerimizi, sizden gelenleri paylaştık... *Böyle zamanlarda rüzgarı seven tek kişi olmadığımızı *Duşun ve yatıp uyumanın hepimize iyi geldiğini *Çiçeklerle, bulutlarla konuşmayı *Saatlerce tavanı izlemek ya da tül perdenin kendiliğinden uçuşmalarını izlemeyi *Kitaplardan mesajlar tutmayı *Pinterest’te panolar oluşturup hayal kurmayı Ve daha birçoğunu konuştuk. Severseniz alttaki kayda da geçebilirsiniz, orada da tüm teknikleri, araçları ele aldığımız bir kaydımız var. Katılım sağlayan herkese teşekkürle ☺️🌺 Keyifli dinlemeler!