Sana verilen bu muhteşem hayatla ne yapıyorsun? Tam da şimdi! * “Öyle düşünecek değilim” dedin Belki düşündün “Onu hiç yapar mıyım?” Belki denedin “Üzülecek değilim” Belki üzüldün Çünkü olur, insanlık hali. “Öyle olmaması gerekliydi” dediğin birçok şey öyle olur. Varsın olsun. Kabul. Dön bak, taştan değilmişsin belli ki Epey canlı, deneyimleyen bir şeymişsin hayatı. Kırılabilen, esneyebilen kımıl kımıl bir varlıksın. Gel buna şükredelim önce. * Ve gel dışına çıkalım bunların Yaşadım diyebilmen için Eğitir hayat seni. O an, o dakika Deneyimler gelir-git dersin Duygular gelir-git! E biraz gelgitli bir şey hayat Ama bak umutsuz değil Tam da şu anda, şimdide Bir yaşam var sana bahşedilen “Sana verilen bu muhteşem hayatla ne yapıyorsun?” Daha önemli bir sorusu var mı anın? ** Tam da şimdi! Şimdi ve burada Unut o düşüncesiz cümleleri Bilmişlere öğretir hayat Keskinleri törpüler Taş gibileri esnetir Üst manzara alt, alt manzara üst olur Gör diye bütünü. Olmazlar olur, Hayat seni Sen kendini şaşırtırsın belki. Olamaz mı, olabilir, doğru. * Ama şimdi burada Yıldızlı gökyüzünde, suyun aktığı avluda, Ağaçların renk değiştiren yapraklarında Küçülen aya geçen dolunay ışığında Belki bir deniz kıyısında, Belki bir dağ eteğinde Belki 10 katlı apartmanın küçücük dairesinde Belki bir göz odada Bir yaşam var gerçekten canlı olan İzin ver, olsun. * Şimdi seninle Sadece şu anda. bir yaşam var nefes hakkı oldukça insanı çağıran Kalp atışıyla… Duyuyor musun? #tirtilindusu
Sana verilen bu muhteşem hayatla ne yapıyorsun? Tam da şimdi! * “Öyle düşünecek değilim” dedin Belki düşündün “Onu hiç yapar mıyım?” Belki denedin “Üzülecek değilim” Belki üzüldün Çünkü olur, insanlık hali. “Öyle olmaması gerekliydi” dediğin birçok şey öyle olur. Varsın olsun. Kabul. Dön bak, taştan değilmişsin belli ki Epey canlı, deneyimleyen bir şeymişsin hayatı. Kırılabilen, esneyebilen kımıl kımıl bir varlıksın. Gel buna şükredelim önce. * Ve gel dışına çıkalım bunların Yaşadım diyebilmen için Eğitir hayat seni. O an, o dakika Deneyimler gelir-git dersin Duygular gelir-git! E biraz gelgitli bir şey hayat Ama bak umutsuz değil Tam da şu anda, şimdide Bir yaşam var sana bahşedilen “Sana verilen bu muhteşem hayatla ne yapıyorsun?” Daha önemli bir sorusu var mı anın? ** Tam da şimdi! Şimdi ve burada Unut o düşüncesiz cümleleri Bilmişlere öğretir hayat Keskinleri törpüler Taş gibileri esnetir Üst manzara alt, alt manzara üst olur Gör diye bütünü. Olmazlar olur, Hayat seni Sen kendini şaşırtırsın belki. Olamaz mı, olabilir, doğru. * Ama şimdi burada Yıldızlı gökyüzünde, suyun aktığı avluda, Ağaçların renk değiştiren yapraklarında Küçülen aya geçen dolunay ışığında Belki bir deniz kıyısında, Belki bir dağ eteğinde Belki 10 katlı apartmanın küçücük dairesinde Belki bir göz odada Bir yaşam var gerçekten canlı olan İzin ver, olsun. * Şimdi seninle Sadece şu anda. bir yaşam var nefes hakkı oldukça insanı çağıran Kalp atışıyla… Duyuyor musun? #tirtilindusu
İyi ki doğdun Juno! Artık biliyorum ki, seni çok özlediğimde sakladığın ve bulduğum bir pet şişe kapağıyla kalbimi darmadağın edebilecek güçte varlığın. Çok seviyorum. Çok… #juno #happybirthday
İyi ki doğdun Juno! Artık biliyorum ki, seni çok özlediğimde sakladığın ve bulduğum bir pet şişe kapağıyla kalbimi darmadağın edebilecek güçte varlığın. Çok seviyorum. Çok… #juno #happybirthday
Ve işte buradasın. yaşamak bir lütuf. Kurulmuş tüm uzun cümlelerin kısası. Yaşamak, dağ olmak-taş olmak-sus olmak-pus olmak-ateş olmak-su olmak-rüzgar olmak dahil, boyarken içinin duvarlarını itinayla siyaha ve bir başka gün çiçekler açarken yıldızlarında, boş bir duvara ya da sözgelimi tavana bakarken saatlerce depresif bir merakla, ve kesmişken umudu dünyadan ve bulmuşken umudu içinde, tüm sesler konuşurken ve dut yemişken bülbüller en gerekli anda, netken ve yosunlara bulanmışken de, düşmekten aldığın güçle ayağa fırlayıp “ben yaparım” derken de, yapamazken de, hiç uzatma ve yeniden söyletme kendine: Buradasın Kalbin bir hangardan geniş, Gözlerin her geçen gün en genişleyen merceği dünyanın Ve parmak uçların keşfetmeye meraklı dokunuşlarda bir kedinin burnu gibi, Ve son derece hayransın yaratılana kutsamayı uzakta arama Kurulmuş tüm uzun cümlelerin kısası işte bu bir “lütuf”. #tirtilindusu
Ve işte buradasın. yaşamak bir lütuf. Kurulmuş tüm uzun cümlelerin kısası. Yaşamak, dağ olmak-taş olmak-sus olmak-pus olmak-ateş olmak-su olmak-rüzgar olmak dahil, boyarken içinin duvarlarını itinayla siyaha ve bir başka gün çiçekler açarken yıldızlarında, boş bir duvara ya da sözgelimi tavana bakarken saatlerce depresif bir merakla, ve kesmişken umudu dünyadan ve bulmuşken umudu içinde, tüm sesler konuşurken ve dut yemişken bülbüller en gerekli anda, netken ve yosunlara bulanmışken de, düşmekten aldığın güçle ayağa fırlayıp “ben yaparım” derken de, yapamazken de, hiç uzatma ve yeniden söyletme kendine: Buradasın Kalbin bir hangardan geniş, Gözlerin her geçen gün en genişleyen merceği dünyanın Ve parmak uçların keşfetmeye meraklı dokunuşlarda bir kedinin burnu gibi, Ve son derece hayransın yaratılana kutsamayı uzakta arama Kurulmuş tüm uzun cümlelerin kısası işte bu bir “lütuf”. #tirtilindusu
“Ailesiyle Paskalya tatili geçiren birçok kişi evine yeniden döndüğünde hasta olur.” Gilbert Renaud, Recall Healing seminerlerinde birçok kez bu gözlemini bizimle paylaşınca hepimize eğlenceli gelmişti. Bu gözlem, Recall Healing’in temelini oluşturan hastalık döngüsüne atıf yapıyor. Nasıl mı? Bu bakış açısı ile, biz -bazı durumlarda- stres yaratan bir durumun içinde değil o stres ortadan kalkınca hasta olabiliyoruz. (Tam da bu sebepten, caavid bir şekilde kontrol altına alındığında ve oh dediğimizde neler olacağını merak ediyorum.) Stres içeren bir durumu hatırlayın, diyelim ki geçinmesi çok zor bir akrabanız evinize geldi ve 2 hafta kaldı. O sizinleyken bir hastalık belirtisi göstermiyorsunuz, ancak evinizden gider gitmez sistit oluyorsunuz ya da grip oluyorsunuz. Basit bir açıklama ile şuna dayanıyor. Varlığı sizde bir stres yaratıyordu ve gidişi ile zihniniz “Oh” dedi ve rahatladı. Ancak birikmiş bir strese sahiptiniz ve zihin rahatlayınca birden onu bir organa indirdi. Çünkü beden zihnin yönetebildiği bilinci… Başka bir örnek, Kanada’da bir adamın eşi depresyona giriyor. 5 yıl boyunca eşi ile tek kelime konuşmuyor. Havai fişek gösterisinin olduğu bir gece, adam eşini komşuları ile birlikte gökyüzünü izlemeye çıkarıyor. Kadın eşine “Harika bir geceydi, seni seviyorum” diyor. Adam, o gece kalp krizi geçirip ölüyor. Kalbin sevgi merkezi olduğunu, sistitin ise alanımı korumalıyım, sınır çizmeliyim olduğunu düşünürsek, beynin bedende stresi indirdiği organ/hastalıklar tesadüfi değil. Dün hikayelerde, bayramda ya da herhangi bir bayramda tetiklendiniz mi, dedim. Ve bu buluşmalar sonrası grip gibi bir durum yaşadınız mı? Hayır diyenlerin önemli bir kısmı meğer akrabaları ile görüşmeyenlermiş. Bayram gibi döngülerde, eğer seçiyorsak görüştüğümüz kişiler muhtemelen hayatımızın birçok zamanına tanık etmiş akraba ve tanıdıklardır. “İş buldun mu?” “Evlilik ne zaman?” “Çocuk ne zaman?” “Hadi bir Odtü’yü kazan da sevilenelim” soruları “Su içer misin?” dercesine rahatlıkla sorulabilir. Ortak bir zemin olarak konuşulmayan toplum kuralları, kıyaslar, zorunluluklar dikenli tel olabilir. D e v a m ı Y o r u m d a
“Ailesiyle Paskalya tatili geçiren birçok kişi evine yeniden döndüğünde hasta olur.” Gilbert Renaud, Recall Healing seminerlerinde birçok kez bu gözlemini bizimle paylaşınca hepimize eğlenceli gelmişti. Bu gözlem, Recall Healing’in temelini oluşturan hastalık döngüsüne atıf yapıyor. Nasıl mı? Bu bakış açısı ile, biz -bazı durumlarda- stres yaratan bir durumun içinde değil o stres ortadan kalkınca hasta olabiliyoruz. (Tam da bu sebepten, caavid bir şekilde kontrol altına alındığında ve oh dediğimizde neler olacağını merak ediyorum.) Stres içeren bir durumu hatırlayın, diyelim ki geçinmesi çok zor bir akrabanız evinize geldi ve 2 hafta kaldı. O sizinleyken bir hastalık belirtisi göstermiyorsunuz, ancak evinizden gider gitmez sistit oluyorsunuz ya da grip oluyorsunuz. Basit bir açıklama ile şuna dayanıyor. Varlığı sizde bir stres yaratıyordu ve gidişi ile zihniniz “Oh” dedi ve rahatladı. Ancak birikmiş bir strese sahiptiniz ve zihin rahatlayınca birden onu bir organa indirdi. Çünkü beden zihnin yönetebildiği bilinci… Başka bir örnek, Kanada’da bir adamın eşi depresyona giriyor. 5 yıl boyunca eşi ile tek kelime konuşmuyor. Havai fişek gösterisinin olduğu bir gece, adam eşini komşuları ile birlikte gökyüzünü izlemeye çıkarıyor. Kadın eşine “Harika bir geceydi, seni seviyorum” diyor. Adam, o gece kalp krizi geçirip ölüyor. Kalbin sevgi merkezi olduğunu, sistitin ise alanımı korumalıyım, sınır çizmeliyim olduğunu düşünürsek, beynin bedende stresi indirdiği organ/hastalıklar tesadüfi değil. Dün hikayelerde, bayramda ya da herhangi bir bayramda tetiklendiniz mi, dedim. Ve bu buluşmalar sonrası grip gibi bir durum yaşadınız mı? Hayır diyenlerin önemli bir kısmı meğer akrabaları ile görüşmeyenlermiş. Bayram gibi döngülerde, eğer seçiyorsak görüştüğümüz kişiler muhtemelen hayatımızın birçok zamanına tanık etmiş akraba ve tanıdıklardır. “İş buldun mu?” “Evlilik ne zaman?” “Çocuk ne zaman?” “Hadi bir Odtü’yü kazan da sevilenelim” soruları “Su içer misin?” dercesine rahatlıkla sorulabilir. Ortak bir zemin olarak konuşulmayan toplum kuralları, kıyaslar, zorunluluklar dikenli tel olabilir. D e v a m ı Y o r u m d a
“Bazınızın içinde oyuklar açacağım Bir mağara yapacağım sizden Öyle derin kazacağım ki içinizi, karanlığınızda yıldızlar parlayacak Bir kap olacaksınız. Kayanın içinde yağmuru toplayan oyuk olacaksınız Sizi bıçaklarla oyacağım Bunu, sizi temizlemek için yapmayacağım Bunu, sizi saflaştırmak için yapmayacağım. Zaten temizsiniz Zaten safsınız. Bunu yapacağım çünkü dünyanın sizin boşluğunuza ihtiyacı var. Olacağınız alan için yapacağım bunu. Bunu yapacağım çünkü siz geniş olmalısınız. Bir geçit gibi İnsanlar sizin aracılığınızla yolunu bulacak. Bir kap gibi. İnsanlar sizden yiyip içecekler ve açlıkları onları zayıf düşürüp öldürmeyecek Kutsal yağmuru tutmak için bir kase gibi. Kızım, ağlama. Korkma. İhtiyaç duyduğun hiçbir şey kaybolmayacak. Seni şekillendiriyorum. Seni hazırlıyorum. Boşluğuna ışık dolacak Kemiklerin parıldayacak İçindeki yuvarlak açık alan ışıldayacak Sana pırıltılı diye sesleneceğim Sana geniş olan kızım diye sesleneceğim Sana dönüşmüş olan diye sesleneceğim.” Christine Lore Weber Çeviri: Filiz Telek
“Bazınızın içinde oyuklar açacağım Bir mağara yapacağım sizden Öyle derin kazacağım ki içinizi, karanlığınızda yıldızlar parlayacak Bir kap olacaksınız. Kayanın içinde yağmuru toplayan oyuk olacaksınız Sizi bıçaklarla oyacağım Bunu, sizi temizlemek için yapmayacağım Bunu, sizi saflaştırmak için yapmayacağım. Zaten temizsiniz Zaten safsınız. Bunu yapacağım çünkü dünyanın sizin boşluğunuza ihtiyacı var. Olacağınız alan için yapacağım bunu. Bunu yapacağım çünkü siz geniş olmalısınız. Bir geçit gibi İnsanlar sizin aracılığınızla yolunu bulacak. Bir kap gibi. İnsanlar sizden yiyip içecekler ve açlıkları onları zayıf düşürüp öldürmeyecek Kutsal yağmuru tutmak için bir kase gibi. Kızım, ağlama. Korkma. İhtiyaç duyduğun hiçbir şey kaybolmayacak. Seni şekillendiriyorum. Seni hazırlıyorum. Boşluğuna ışık dolacak Kemiklerin parıldayacak İçindeki yuvarlak açık alan ışıldayacak Sana pırıltılı diye sesleneceğim Sana geniş olan kızım diye sesleneceğim Sana dönüşmüş olan diye sesleneceğim.” Christine Lore Weber Çeviri: Filiz Telek
Ne zaman tüm yaşam gücünüzü ve cesaretinizi toplayıp içinde bulunduğunuz oksijensiz alanı terk edecek bir adım atmak istediniz ve çevrenizdekiler konuşmaya başladı? “Mis gibi iş bırakılır mı?” “Ondan daha iyisini mi bulacaksın?” “Kilo verince yanakların çöküyor.” “Yaşın geçti.” Dinlediniz mi? Caydınız mı? * Şuradan başlayalım: Aslında “sana dair” pek bir şey yok. En azından başlangıçta. Sende olanlar, atalarından, anne babandan, varsa geçmiş yaşamlardan ve dünyanın kolektif bilincinden ve senin gördüğünü genellikle yanlış algı ile yorumlayıp kaydetmenden bugüne gelenler. * Yaşantımızda etkileşim içinde olduğumuz kişilere bakalım. Diyelim ki, mutsuz bir iştesiniz. Size “ayrıl” ya da “katlan” diyebilecek o seslere. Ya da mutsuz bir ilişkide iken olur olmaz fikir beyan edeceklere. E konuşmak bedava! Ama kim konuşuyor sana? Sana bu öğüdü veren kişi de kendisi olarak konuşmadığının ne denli farkında? Acaba annesinden, babasından, kolektif bilinçten, atalarından gelen bağlardan, konusundan komşusundan ne denli özgür? Ne denli ne yaptığının farkında? Ne denli içinde olduğumuz çağın ve gelecek olanın dinamiklerinin farkında? ** Dolanıklık konusunda çok yazdım. Yani bir başkasına “Bence şunu yap” dememiz hem büyük bir hadsizlik, hem de enerjetik dolanıklık ve sorunun çözümüne bir engel. Zaten dememek uygun ama, durmuyor ki dudaklar… *** Sizce dünyada bir fark yaratanlar ne kadar dinledi bu sözleri? Hiç mi arkadaşları yoktu? Varlığına değer verdiği, konuşmasını dinlemeyi sevdiği birileri? *** Azıcık oksijen almaya başladıysa yaşamınız, bahardaki çiçekler gibi canlanmaya gönüllüyse… Önceden normal olan, şimdi uykularınızı kaçırıyor, bu değişmeli, bu neden böyle dedirtiyorsa… Birileri yeni yolunuza, yeni davranış kalıplarınıza, yeni duruşunuza bir şeyler diyor, yüzünüze kibirle gülüyorsa, ellerinizi mutlulukla çırpın! Onlarda orijinal tasarıma aykırı bir programını tetiklediniz! Stefano D’anna’nın uyarısını bırakmak istiyorum geceye. “Bu doğru yolda olduğunuza dair ilk işarettir!“ İlk kapı, ilk eşik! Oksijensiz alanın dışına çıkmak, sen olmayan donanımdan özgürleşmek ve yaratım alanına geçmek için ilk adımınızı kutlayın.#tirtilindusu #tanrılarokulu #stefanodanna
Ne zaman tüm yaşam gücünüzü ve cesaretinizi toplayıp içinde bulunduğunuz oksijensiz alanı terk edecek bir adım atmak istediniz ve çevrenizdekiler konuşmaya başladı? “Mis gibi iş bırakılır mı?” “Ondan daha iyisini mi bulacaksın?” “Kilo verince yanakların çöküyor.” “Yaşın geçti.” Dinlediniz mi? Caydınız mı? * Şuradan başlayalım: Aslında “sana dair” pek bir şey yok. En azından başlangıçta. Sende olanlar, atalarından, anne babandan, varsa geçmiş yaşamlardan ve dünyanın kolektif bilincinden ve senin gördüğünü genellikle yanlış algı ile yorumlayıp kaydetmenden bugüne gelenler. * Yaşantımızda etkileşim içinde olduğumuz kişilere bakalım. Diyelim ki, mutsuz bir iştesiniz. Size “ayrıl” ya da “katlan” diyebilecek o seslere. Ya da mutsuz bir ilişkide iken olur olmaz fikir beyan edeceklere. E konuşmak bedava! Ama kim konuşuyor sana? Sana bu öğüdü veren kişi de kendisi olarak konuşmadığının ne denli farkında? Acaba annesinden, babasından, kolektif bilinçten, atalarından gelen bağlardan, konusundan komşusundan ne denli özgür? Ne denli ne yaptığının farkında? Ne denli içinde olduğumuz çağın ve gelecek olanın dinamiklerinin farkında? ** Dolanıklık konusunda çok yazdım. Yani bir başkasına “Bence şunu yap” dememiz hem büyük bir hadsizlik, hem de enerjetik dolanıklık ve sorunun çözümüne bir engel. Zaten dememek uygun ama, durmuyor ki dudaklar… *** Sizce dünyada bir fark yaratanlar ne kadar dinledi bu sözleri? Hiç mi arkadaşları yoktu? Varlığına değer verdiği, konuşmasını dinlemeyi sevdiği birileri? *** Azıcık oksijen almaya başladıysa yaşamınız, bahardaki çiçekler gibi canlanmaya gönüllüyse… Önceden normal olan, şimdi uykularınızı kaçırıyor, bu değişmeli, bu neden böyle dedirtiyorsa… Birileri yeni yolunuza, yeni davranış kalıplarınıza, yeni duruşunuza bir şeyler diyor, yüzünüze kibirle gülüyorsa, ellerinizi mutlulukla çırpın! Onlarda orijinal tasarıma aykırı bir programını tetiklediniz! Stefano D’anna’nın uyarısını bırakmak istiyorum geceye. “Bu doğru yolda olduğunuza dair ilk işarettir!“ İlk kapı, ilk eşik! Oksijensiz alanın dışına çıkmak, sen olmayan donanımdan özgürleşmek ve yaratım alanına geçmek için ilk adımınızı kutlayın.#tirtilindusu #tanrılarokulu #stefanodanna
Bazısı için Bir giysiyi vermek, ondan kurtulmak Birine maddi yardımda bulunmak, refahının sürmesi için sisteme fidye vermek Selam vermek, “gününüz güzel geçsin” “kolay gelsin” diyebilmek sadece belli bir ilişki grubuna yönelik hareket. Biraz havadar bir yerden görebilen içinse, Çok değerli bir giysisini ihtiyacı olana verebilmek, tanımadığı birine maddi manevi destek verebilmek, göz göze geldiği birine içinden gelip selam verebilmek, sokaktaki bir cana su verebilmek birbiri ile neredeyse aynı şey. Hatta belki bedenen hafiflemek de. Vermenin terazisi kendiliğinden, erdemle çalıştığında almaktır ve dengelenmektir kutbu. Eril ve dişil prensiplerin dengesidir. Peki dengesizlik neden? Kendini güvende hissetmeyen, kıtlık, zorluk olduğuna inanan, eski kolektif mitlerin ağındaki kişi, zar zor elde ettiği giysisini, parasını “zaten aslında yeterince yok” diye öylece veremeyecektir. O ‘daha fazlayı’ kovalayamayacaktır belki, çünkü fakir-zengin ayrımı oluşturan bir kolektif bilinç skalasında duracaktır. Alma konusunda sonsuzca kendinde hak gören zihin ise, sahip olmak, maddeye tutunmak ve ‘sahte güven’ hissi sürsün diye sahip olduklarını çoğaltmak isteyecektir. Ondan -hiç olmazsa diğerlerine nazaran- daha fazla olabilirse, sahte güvenliği sürecektir. Öte yandan vermenin adabı kadar, almanın da bir adabı var. Yaptığı işin karşılığında para, Güzel görünüşü karşısında iltifat, Zor bir zamanda talep edip destek alamamak… Öylece durmak, anlaşılmayı beklemek, -Üstelik bir de aslında kendi verebiliyorsa kişi- Bu da o basamaklardan bakınca denk değil. Yaşamın tellerini, alma ve verme dengemiz titretiyor Dansçı müziği alıyor içine ve dansını bize veriyor. Çiçek, güneşi, toprağı, suyu ve rüzgarı alıyor içine, kokusunu bize veriyor. Yazar, kendi pınarından besleniyor, duygular kelimelere dönüşüyor ve kitabını veriyor. Yazar, kelimelerim benim diyerek kitabının taslağını evinde saklasa, dansçı hareketlerim benim diyerek kıpırdamasa, çiçek kokumu diğeriyle paylaşmam diyerek içinde tutsa… Aldıklarını veremezler ve kokuları, tadları, sanatları, katkıları yaşama geçemez değil mi? Ortada notalarında almak ve vermek olan, ‘Yaratıcı’ bir dans var.
Bazısı için Bir giysiyi vermek, ondan kurtulmak Birine maddi yardımda bulunmak, refahının sürmesi için sisteme fidye vermek Selam vermek, “gününüz güzel geçsin” “kolay gelsin” diyebilmek sadece belli bir ilişki grubuna yönelik hareket. Biraz havadar bir yerden görebilen içinse, Çok değerli bir giysisini ihtiyacı olana verebilmek, tanımadığı birine maddi manevi destek verebilmek, göz göze geldiği birine içinden gelip selam verebilmek, sokaktaki bir cana su verebilmek birbiri ile neredeyse aynı şey. Hatta belki bedenen hafiflemek de. Vermenin terazisi kendiliğinden, erdemle çalıştığında almaktır ve dengelenmektir kutbu. Eril ve dişil prensiplerin dengesidir. Peki dengesizlik neden? Kendini güvende hissetmeyen, kıtlık, zorluk olduğuna inanan, eski kolektif mitlerin ağındaki kişi, zar zor elde ettiği giysisini, parasını “zaten aslında yeterince yok” diye öylece veremeyecektir. O ‘daha fazlayı’ kovalayamayacaktır belki, çünkü fakir-zengin ayrımı oluşturan bir kolektif bilinç skalasında duracaktır. Alma konusunda sonsuzca kendinde hak gören zihin ise, sahip olmak, maddeye tutunmak ve ‘sahte güven’ hissi sürsün diye sahip olduklarını çoğaltmak isteyecektir. Ondan -hiç olmazsa diğerlerine nazaran- daha fazla olabilirse, sahte güvenliği sürecektir. Öte yandan vermenin adabı kadar, almanın da bir adabı var. Yaptığı işin karşılığında para, Güzel görünüşü karşısında iltifat, Zor bir zamanda talep edip destek alamamak… Öylece durmak, anlaşılmayı beklemek, -Üstelik bir de aslında kendi verebiliyorsa kişi- Bu da o basamaklardan bakınca denk değil. Yaşamın tellerini, alma ve verme dengemiz titretiyor Dansçı müziği alıyor içine ve dansını bize veriyor. Çiçek, güneşi, toprağı, suyu ve rüzgarı alıyor içine, kokusunu bize veriyor. Yazar, kendi pınarından besleniyor, duygular kelimelere dönüşüyor ve kitabını veriyor. Yazar, kelimelerim benim diyerek kitabının taslağını evinde saklasa, dansçı hareketlerim benim diyerek kıpırdamasa, çiçek kokumu diğeriyle paylaşmam diyerek içinde tutsa… Aldıklarını veremezler ve kokuları, tadları, sanatları, katkıları yaşama geçemez değil mi? Ortada notalarında almak ve vermek olan, ‘Yaratıcı’ bir dans var.
Sihirli bir değnek, doğru zaman, Daha farklı bir gündem, koşul ummaktansa Seçimlerini ipe dizip Minik adımlarda yürüyebilirsin Maraton koşmayı hayal edebilirsin -hiç deneyimin yokken- Ertesi gün kilometrelerce koşmazsın Belki başlangıçta biraz adımlarsın Sonra biraz koşmak gelir Sonra birkaç kilometre daha Ertesi gün biraz daha Beklediğin değişimleri Hemen yarın yaratamayabilirsin Ama bu yaratmayacağın anlamına gelmez İlk adımı atman anlamına gelebilir ama… Belki kalkıp odanı havalandırırsın Kahveyi şekersiz içmeye başlarsın belki Giymediğin eşyaları ayırır Çoraplarını eşleştirirsin Belki bir ıhlamur kaynatır Bir iş ilanını incelersin Birden onlarca ilana başvurmak zorunda değilsin Bugün bir adım atarsın, ve yarın bir adım daha Bütün romanlar bir cümleyle başlar Bir cümle bir kelime ile Tüm yürüyüşler o bir adımla O bir adım için önce ayakkabılarını giymen gerekir. Şimdi bir şey yaparsın Ve yarın başka bir şey daha Hayal dediğin hayat olur Umduğun yaptığın Bütünü oluşturan o parçaların her bir anı değerlidir Adına sonunda ‘yaşadım’ denir. #tirtilindusu
Sihirli bir değnek, doğru zaman, Daha farklı bir gündem, koşul ummaktansa Seçimlerini ipe dizip Minik adımlarda yürüyebilirsin Maraton koşmayı hayal edebilirsin -hiç deneyimin yokken- Ertesi gün kilometrelerce koşmazsın Belki başlangıçta biraz adımlarsın Sonra biraz koşmak gelir Sonra birkaç kilometre daha Ertesi gün biraz daha Beklediğin değişimleri Hemen yarın yaratamayabilirsin Ama bu yaratmayacağın anlamına gelmez İlk adımı atman anlamına gelebilir ama… Belki kalkıp odanı havalandırırsın Kahveyi şekersiz içmeye başlarsın belki Giymediğin eşyaları ayırır Çoraplarını eşleştirirsin Belki bir ıhlamur kaynatır Bir iş ilanını incelersin Birden onlarca ilana başvurmak zorunda değilsin Bugün bir adım atarsın, ve yarın bir adım daha Bütün romanlar bir cümleyle başlar Bir cümle bir kelime ile Tüm yürüyüşler o bir adımla O bir adım için önce ayakkabılarını giymen gerekir. Şimdi bir şey yaparsın Ve yarın başka bir şey daha Hayal dediğin hayat olur Umduğun yaptığın Bütünü oluşturan o parçaların her bir anı değerlidir Adına sonunda ‘yaşadım’ denir. #tirtilindusu
Sen, kendi yolunda yürüyen... Sana bir efsun bırakıyorum, kelimelerden oluşan. Lütfen her ümidini kaybettiğinde sesli bir şekilde okur musun kendine? (Çünkü o karikatürdeki gibi, kedilerin tırmıkları, bizim umutlarımız var yaşama kök saldıran) * “Sen dilekler yolundan yürüdün, bu da asla düz değildir. Çok sapa bir yoldan gittin ama bu senin kendi yolundu. Hem neden biliyor musun? Sen de ancak Hayat Suyu’nun çağladığı kaynağı bulunca geri dönebilecek olanlardansın da ondan. Orasıysa Fantazya’nın en gizli yeridir. Düz yolu yoktur oranın.” Kısa bir sessizlikten sonra ekler: “Oraya giden her yol, sonunda doğru yoldur.”” Doğru yolun kahramanlarının Işığa Geri Dönüş Hikayesi ise şöyle yazar Juno’nun uzandığı satırlarda: ““Artık bitti. Kahraman zafer kazandı. Güneşin yolunu takip etti, cenneti ve cehennemi geçti, bütün sınavları başardı ve gerçekten geriye döndü. Bu an sanki bir şafak zamanı gibidir. Karanlık çekilir, ruh gecenin siyah semalarından ortaya çıkıp korkusuzluğun aydınlık ülkesine ayak basar.” Hatrım için, bir süre bir doz, sesli okur musun bu cümleleri kendine? Güneş oradadır. Ab-ı Hayat için kahramanın yolcuğu ise kalbindedir Joker’in. Bu sadece kahramanın hikayesi. Hiç hazır hissetmezken dahi, bir çıkını sırtlanarak yolunu izleyebilecek o kahramanın... #hajobanzhaf #tarotvekahramanınyolculuğu #cat #juno
Sen, kendi yolunda yürüyen... Sana bir efsun bırakıyorum, kelimelerden oluşan. Lütfen her ümidini kaybettiğinde sesli bir şekilde okur musun kendine? (Çünkü o karikatürdeki gibi, kedilerin tırmıkları, bizim umutlarımız var yaşama kök saldıran) * “Sen dilekler yolundan yürüdün, bu da asla düz değildir. Çok sapa bir yoldan gittin ama bu senin kendi yolundu. Hem neden biliyor musun? Sen de ancak Hayat Suyu’nun çağladığı kaynağı bulunca geri dönebilecek olanlardansın da ondan. Orasıysa Fantazya’nın en gizli yeridir. Düz yolu yoktur oranın.” Kısa bir sessizlikten sonra ekler: “Oraya giden her yol, sonunda doğru yoldur.”” Doğru yolun kahramanlarının Işığa Geri Dönüş Hikayesi ise şöyle yazar Juno’nun uzandığı satırlarda: ““Artık bitti. Kahraman zafer kazandı. Güneşin yolunu takip etti, cenneti ve cehennemi geçti, bütün sınavları başardı ve gerçekten geriye döndü. Bu an sanki bir şafak zamanı gibidir. Karanlık çekilir, ruh gecenin siyah semalarından ortaya çıkıp korkusuzluğun aydınlık ülkesine ayak basar.” Hatrım için, bir süre bir doz, sesli okur musun bu cümleleri kendine? Güneş oradadır. Ab-ı Hayat için kahramanın yolcuğu ise kalbindedir Joker’in. Bu sadece kahramanın hikayesi. Hiç hazır hissetmezken dahi, bir çıkını sırtlanarak yolunu izleyebilecek o kahramanın... #hajobanzhaf #tarotvekahramanınyolculuğu #cat #juno
Seni görmem, Varlığına, bu dünyada kapladığın yere kısa bir anlığına tanık olmamdır. Varlığın orada öylece durur Ve ben ona bakarken zihnim kendi hikayesini yazar Şuna bir bak!, derim. Ne denli büyük, ne denli uzun Ya da minicik Büyüleyici, derim mesela Nefes kesici, aklımı baştan alan bir hal Belki tam tersi Belki yalancının teki, Beş para etmez Ne giyse yakışmaz Ağzıyla kuş tutsa bana yaranamaz… Bende gördüklerin vardır Ben de onlar değilimdir Rahatsız olduğun, sevdiğin Parçalarındır bir kısmı, gölgendir senin. Varoluşuma tanık olurken, Duramazlar yerinde, gerçekliği bozmak pahasına Karanlıktan aydınlığa çıkıverirler. Belki tüm mesele tanık olmaktır. Ve tanık olmaya devam etmek istemek Bir varoluşa tanık olmak istersin, İzlersin Bir varoluşa “artık” tanık olmak istemezsin Ve gidersin Giden eksilmez Kalan eksilmez -Gitmeyle, kalmayla artan/eksilen bir varoluş, bir tür varolamayış hali değil midir zaten- -Ancak, öyle de gitmeler vardır ki, bir parçamızı toprağa gömmek ve eksilmek de isteriz ardından şüphesiz- Gözlemci etkisi her şey ise, Giden de kalan da bilir ki Gözlemleyenin niyeti ve görmek istediği Elle tutulamaz bir alemde bir şeyleri belirler Giden de kalan da bilir ki Biri nefesini “gerçek” ile aldıkça Diğerinin gölgesi direnemez. Bu yüzden, zordur bazısını izlemek. İçimizdeki o ilkel ses “Sadece gerçek olan”a kapısını açtığında Tüm kapılar kapanacak demektir de bu. Oysa övünürüz o kapıların çokluğuyla Sahici olanı yüreklice koklayana dek. Öyleyse, Niteliktir önemli olan. Nicelik ve niceliği yönelten anlayış, Hayatımızda başka sonuçlar getirir. Belki başka sonuçlar getirsin diye, Yöneltilmiştir niceliği övmek bizlere… #tirtilindusu
Seni görmem, Varlığına, bu dünyada kapladığın yere kısa bir anlığına tanık olmamdır. Varlığın orada öylece durur Ve ben ona bakarken zihnim kendi hikayesini yazar Şuna bir bak!, derim. Ne denli büyük, ne denli uzun Ya da minicik Büyüleyici, derim mesela Nefes kesici, aklımı baştan alan bir hal Belki tam tersi Belki yalancının teki, Beş para etmez Ne giyse yakışmaz Ağzıyla kuş tutsa bana yaranamaz… Bende gördüklerin vardır Ben de onlar değilimdir Rahatsız olduğun, sevdiğin Parçalarındır bir kısmı, gölgendir senin. Varoluşuma tanık olurken, Duramazlar yerinde, gerçekliği bozmak pahasına Karanlıktan aydınlığa çıkıverirler. Belki tüm mesele tanık olmaktır. Ve tanık olmaya devam etmek istemek Bir varoluşa tanık olmak istersin, İzlersin Bir varoluşa “artık” tanık olmak istemezsin Ve gidersin Giden eksilmez Kalan eksilmez -Gitmeyle, kalmayla artan/eksilen bir varoluş, bir tür varolamayış hali değil midir zaten- -Ancak, öyle de gitmeler vardır ki, bir parçamızı toprağa gömmek ve eksilmek de isteriz ardından şüphesiz- Gözlemci etkisi her şey ise, Giden de kalan da bilir ki Gözlemleyenin niyeti ve görmek istediği Elle tutulamaz bir alemde bir şeyleri belirler Giden de kalan da bilir ki Biri nefesini “gerçek” ile aldıkça Diğerinin gölgesi direnemez. Bu yüzden, zordur bazısını izlemek. İçimizdeki o ilkel ses “Sadece gerçek olan”a kapısını açtığında Tüm kapılar kapanacak demektir de bu. Oysa övünürüz o kapıların çokluğuyla Sahici olanı yüreklice koklayana dek. Öyleyse, Niteliktir önemli olan. Nicelik ve niceliği yönelten anlayış, Hayatımızda başka sonuçlar getirir. Belki başka sonuçlar getirsin diye, Yöneltilmiştir niceliği övmek bizlere… #tirtilindusu
Zor olmasını beklemeden Ve kolay olmasının beklentisine de girmeden Olduğu haliyle, olduğu gibi O ilk adımı atacaksın Çoğu zaman boşluğa, bazen de “boşuna” Deneyeceksin “Körlük halinde” dediklerinde “Hiç olmadığı kadar iyi görüyorum” diyecek sesin “Sadece gözlerimin nereye baktığını artık siz göremezsiniz” Diyelim ki bir zemini oldu yürüyüşünün Yürüdükçe sen, Ve yolculuk dansın görüldükçe En istemem halinle dahi Alkışlanmayı bekleyebilirsin, Bir sırt okşanmasını, takdiri... İnsanız ya, hassasımız bazen Yol hep kolay da değil üstelik, Bazen bir dış sesin ‘’iyi ki!’si, pek iyi geliverir Ancak kendi sol omzundan bir öpücük alışkanlığı da iyi gelir. Sadece bil diye. . Hem nedir ki yolunda yürümenin alkışı Bir çiçek, çiçek açtı diye övünür mü? Bir yağmur damlası toprağa düştü diye ayrıcalıklı mı? . Eğer fazla duyarsan, yönünü yitirebilirsin, Eğer ki gözlerin ve kulakların dışa ayarlı olursa bu cesur adımın Birden başkalarının yön verdiği bir sirk gösterisine de dönüşebilir -ki en zor sınavıdır yolcunun - fazla tutma kalbini titreten o sözleri Yürüyüşüne devam ederken “Sağır oldun” derlerse “Kulaklarım kalbimin sesine adandı” diyebilirsin Yürüyüşün dümdüz olmayacak Bazen gerisingeri Bazen dağın zirvesi Bazen çukurun dibi Yürüyüşün dümdüz olmayacak -neyse ki!- Dudaklarınla, ellerinden hiç bahsetmiyorum Onları bir lütuf olarak tut Dudakların fısıldayacaklarını seçsin Ve yolunda yürümene yetecek kadar cesur çıksın bazen sesi Ellerinse diyorum, kıymetli hak eden dokunuşlara saklasın kendini Şimdi içindeki bir ses, Labirentte kaybolmuş gibi hissederken dahi Sana haritayı gösterecek Sana kendini fısıldayacak Gizli hazinelerini Görmen için, duyman için Kulağını ve bakışlarını o cesur adımı atmadan önce dahi İçine çek. Yol yalnızca sensin 🙏🏻 #tirtilindusu
Zor olmasını beklemeden Ve kolay olmasının beklentisine de girmeden Olduğu haliyle, olduğu gibi O ilk adımı atacaksın Çoğu zaman boşluğa, bazen de “boşuna” Deneyeceksin “Körlük halinde” dediklerinde “Hiç olmadığı kadar iyi görüyorum” diyecek sesin “Sadece gözlerimin nereye baktığını artık siz göremezsiniz” Diyelim ki bir zemini oldu yürüyüşünün Yürüdükçe sen, Ve yolculuk dansın görüldükçe En istemem halinle dahi Alkışlanmayı bekleyebilirsin, Bir sırt okşanmasını, takdiri... İnsanız ya, hassasımız bazen Yol hep kolay da değil üstelik, Bazen bir dış sesin ‘’iyi ki!’si, pek iyi geliverir Ancak kendi sol omzundan bir öpücük alışkanlığı da iyi gelir. Sadece bil diye. . Hem nedir ki yolunda yürümenin alkışı Bir çiçek, çiçek açtı diye övünür mü? Bir yağmur damlası toprağa düştü diye ayrıcalıklı mı? . Eğer fazla duyarsan, yönünü yitirebilirsin, Eğer ki gözlerin ve kulakların dışa ayarlı olursa bu cesur adımın Birden başkalarının yön verdiği bir sirk gösterisine de dönüşebilir -ki en zor sınavıdır yolcunun - fazla tutma kalbini titreten o sözleri Yürüyüşüne devam ederken “Sağır oldun” derlerse “Kulaklarım kalbimin sesine adandı” diyebilirsin Yürüyüşün dümdüz olmayacak Bazen gerisingeri Bazen dağın zirvesi Bazen çukurun dibi Yürüyüşün dümdüz olmayacak -neyse ki!- Dudaklarınla, ellerinden hiç bahsetmiyorum Onları bir lütuf olarak tut Dudakların fısıldayacaklarını seçsin Ve yolunda yürümene yetecek kadar cesur çıksın bazen sesi Ellerinse diyorum, kıymetli hak eden dokunuşlara saklasın kendini Şimdi içindeki bir ses, Labirentte kaybolmuş gibi hissederken dahi Sana haritayı gösterecek Sana kendini fısıldayacak Gizli hazinelerini Görmen için, duyman için Kulağını ve bakışlarını o cesur adımı atmadan önce dahi İçine çek. Yol yalnızca sensin 🙏🏻 #tirtilindusu
Kendi içimizden çıktığımız, bir diğerine uzandığımız, sonra bir diğerine… Ve ne kadar aynıyız meğer, ne denli insan yanımız acıyor her gün, ne kadar benzer hislerimiz var, ne kadar benzer dileklerimiz, umutlarımız dediğimiz iki kare… * Peki bizden öncesi… 300 yıl öncesi mesela. 200 yıl sonrası ya da… Onlar da insan olmanın doğasını yaşamayacak mı? Peki, ben durduk yerde, şimdi hiç bilmeden, onların bir deneyiminin enerjetik anlamda dolanıklığında olamam mı? Sahi ıssız ada mıyım ben? ** İki Jaas eğitim grubu öğrencilerim fotoğrafta. Harika seminerlerdi. Tüm seçenlere, katkılarına, varlıklarına… Şükran duyuyorum. *** İki de arınma grubu geride kaldı. 200 kişi birlikte arındık sabah ve akşam. Şükran doluyum. **** Ve şimdi, her iki grupta olamayanlara da, önce atalet hakkında bir ön konuşma ve alan açabilecek sorularla sonrasında ise Jaas kaydıyla bir arınma paylaştım Spotify’da. Dinledikten sonra bu paylaşımın altına hissinizi yazmanız beni mutlu eder. Issız ada olmadığımızı kısaca insan olduğumuzu bir kez daha anarız yorumlar biriktikçe. Sevgiyle…
Kendi içimizden çıktığımız, bir diğerine uzandığımız, sonra bir diğerine… Ve ne kadar aynıyız meğer, ne denli insan yanımız acıyor her gün, ne kadar benzer hislerimiz var, ne kadar benzer dileklerimiz, umutlarımız dediğimiz iki kare… * Peki bizden öncesi… 300 yıl öncesi mesela. 200 yıl sonrası ya da… Onlar da insan olmanın doğasını yaşamayacak mı? Peki, ben durduk yerde, şimdi hiç bilmeden, onların bir deneyiminin enerjetik anlamda dolanıklığında olamam mı? Sahi ıssız ada mıyım ben? ** İki Jaas eğitim grubu öğrencilerim fotoğrafta. Harika seminerlerdi. Tüm seçenlere, katkılarına, varlıklarına… Şükran duyuyorum. *** İki de arınma grubu geride kaldı. 200 kişi birlikte arındık sabah ve akşam. Şükran doluyum. **** Ve şimdi, her iki grupta olamayanlara da, önce atalet hakkında bir ön konuşma ve alan açabilecek sorularla sonrasında ise Jaas kaydıyla bir arınma paylaştım Spotify’da. Dinledikten sonra bu paylaşımın altına hissinizi yazmanız beni mutlu eder. Issız ada olmadığımızı kısaca insan olduğumuzu bir kez daha anarız yorumlar biriktikçe. Sevgiyle…